دین سازان دغل باز و مدعیان دروغین مهدویت و بابیت

                پیدایش فرقه بابیه و بهائیه      

          کشور ما ایران در قرن 13 هجری قمری (قرن 19 میلادی) گرفتار طوفان سیاسی بی رحم و ویرانگری شد که ناشی از برخورد دو غول بزرگ استعمار و استشمار امپراطوری های انگلیسی و روس بود و بر اثر حکومت ناشیانه ی قاجاریان کشور دست خوش حملات بیگانگان قرار گرفت.

تزارهای روسیه تصمیم داشتند که بنا به تأکید پترکبیر سلطه ی خود را بر ایران گسترش داده و از ایران به آب های گرم خلیج فارس راه یابند و به دنبال آن اهداف،دو جنگ خانمان سوز بر ایران تحمیل نمودند. در این دو جنگ ،روس ها دیدند که مردم در برابر فرمان دفاع از طرف فقها و پیشوایان مذهبی هم چون آیت الله کاشف الغطاء، ملا احمد نراقی، آقای سید محمّد مجاهد اصفهانی و ملا محمّد جعفر استر آبادی بسیج شده و پیشروی شایانی نموده، ضربه سنگینی به روسیه ی تزاری وارد آورده، فرمانده قوای روسی را کشتند.

            از این رو روسیه با رقیب خود انگلیس، از در سازش در آمد و از رقابت و حسادت شدید شاهزادگان قاجار سود جسته وحدت و یکپارچگی ارتش و مردم را از بین بردند و متوجه شدند که عامل عمده ی مقاومت مردم در برابر بیگانگان هم بستگی مردم مسلمان ایران و تبعیت ایشان از فقها و پیشوایان مذهبی بود.جاسوسان زبر دست دولت روس، از جمله کینیاز دالگورکی کارمند قوی سفارت روس در ایران دست به کار شده نایب خاصی را برای امام زمان (عج) علم نموده تا بدین وسیله مرجعیت عامه ی فقها و مراجع تقلید را به هم بریزند و پروژه ی استعماری دسیسه آمیزی توسط شاهزاده ی روسی به نام دالگورکی طراحی شد و در سال 1260 هجری.ق نیمچه طلبه ای از مکتب شیخیه به نام میرزا علی محمد را در شیراز وادار نمودند که خود را باب امام زمان معرفی نماید.سپس او را به ادعاهای دیگری از جمله ادعای ظهور امام زمان و ادعای نبوت و پیامبری و تا ادعای خدایی وادار نمودند و مردم رنج دیده و جنگ زده،شکست خورده را به جان هم انداختند و سر انجام فرقه ی بابیه و سپس بهائیه را به وجود آوردند.

(برای آشنایی بیشتر به کتاب بابی گری و بهائی گری نوشته ی آقای محمد مهدی اشتهاردی و خاطرات پرنس دالگورکی و بهائیت در ایران تألیف دکتر زاهد زاهدانی مراجعه شود)

                                                                                                   (ادامه دارد)